آياز

یک هفته از بازگشت ما از صعود زمستانی دیواره آزادکوه نگذشته بود که با استناد به دو عکس  و یک ویدئوی کوتاه (که تنها مدیای منتشر شده از برنامه آ‎ن‎هم نه رسمی که در صفحه‎ای شخصی و با انگیزه و حس و حال شخصی بودند) کلیت برنامه زیر سوال رفت. هرچند این حرکت و انگیزه‎ی صاحبش برای جامعه کوهنوردی ما بسیار آشنا بود اما نمیشد از اعضای جوان تیم که اغلب به فضای جامعه کوهنوردی کشور و اتفاقات مسبوق به سابقه آن آشنایی نداشتند انتظار نشنیدن و تحت تاثیر قرار نگرفتن داشت.

قبل از آن‎که گزارش، عکس  یا حتی توضیحی ارائه شود حکم شد که صعود از دهلیز صورت گرفته و بنابراین نام آن "صعود دیواره" نیست، عکس ها که به تدریج منتشر شد موضوع عوض شد، این‎بار ثابت گذاری و بعد اولین نبودنِ این صعود و ....و ... که بالاخره گزارش برنامه و تصاویر آن ارائه شد.

ظاهرا همه‎ی تلاش ها برای عدم انتخاب این برنامه در جشنواره صعودهای برتر صورت می‎گرفت اما دریغ که انگیزه‎ی اعضای تیم از اجرای این برنامه فراتر از انتخاب شدن در این جشنواره بوده و اصولا منطقی به نظر نمی رسد که کسی چنین صرف هزینه و وقت و ریسکی را برای به دست آوردن یک عنوان زودگذر به‎‌ جان بخرد. با احترامی که به این جشنواره و برگزار کننده‎گان آن قائلم و وجود آن‎را برای ایجاد انگیزه و دوام شور کوهنوردی های شاخص کشور لازم و موثر می دانم اما باید عرض کنم که آنچه ما طی لحظات سخت و لذتبخش دوران تمرین، حین برنامه و درآن شب های پرغوغا در زیر شلاق تندباد و چادرهای خمیده و اشک های روی قله به‎دست آوردیم با هیچ عنوان و جایزه ای قابل قیاس نیست.

فرد طرح کننده‎ی این مسائل هرچند ظاهرا یک نفر با انگیزه‎های مشخص و آشنا برای جامعه کوهنوردی ما بود اما می‎شد ردِپای مخالفت‎ها و ناراحتی‎های شخصی و بعضا حتی با انگیزه‎های خنده دار اِتنیکی را در تقویت و تحسین ایشان دید و تاسف خورد.

در همین راستا بود که چرایی قرارگیری این برنامه در لیست صعودهای کوهنوردی جشنواره و نه در بخش دیواره‎ی آن مطرح شد؛  جواب مشخص بود: 

آنچه در ایران به نام "کوهنوردی" معروف می‎باشد معادل کلمه "آلپینیسم" است و به‎نظر می‎آید "کوهنوردی" آن طور که از نامش برمی‎آید یعنی "نوردیدن کوه ها" و نه "دیواره ها" که اینطور نیست! در واقع "صعود قله های بلند"ی که در خلال آن "یخچال‎ها"، "دیواره‎ها در زمستان" و "مسیرهای ترکیبی" هم صعود می‎شوند "آلپینیسم" نام می‎گیرند. به همین دلیل است که صعود نانگاپاربات  و ماکالو با دیواره هایشان یا جنوبیِ آناپورنا یا رخِ شمالیِ آیگر یا زمستانی دیواره‎ی علم‎کوه در زمره "آلپینیسم" (کوهنوردی) و نه "بیگ‎وال" یا "اسپورت کلایمبینگ" (دیواره‎نوردی یا صعودهای ورزشی)  قرار می‎گیرند.

مطمئن نیستم که معدود جوانان فعال در عرصه کوهنوردی، زیر حجمه‎ی فشارهای اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و با این ضربه های انگیزه کُش تا کی بتوانند به فعالیت ادامه دهند اما شکی ندارم که تلاش های منفی، بر علیهِ ته مانده‎ی انگیزه کوهنوردان جوان کشور و سکوت محافظه کارانه صاحبنظران ادامه خواهد داشت و هیچوقت از پا نخواهند نشست.

 

در یک برنامه تمرینی و یا سنگنوردی در مسیرهای کوتاه و به اصطلاح sport اگر صعود مسیری فراتر از توان سنگنورد باشد یا از صعود آن منصرف می شود و مسیری در حد و اندازه توانائی های خود بر می گزیند و یا اینکه آنقدر تلاش می کند تا بتواند بخش دشوار را عبور کند و مسیر را به اتمام برساند.

اما در صعود دیواره های بلند و  یا گشایش مسیر جدید شرایط کاملا" متفاوت است , دیگر بحث تمرین مطرح نیست در شرائط سخت و دشوار دیواره  که با بخشی دشوار و غیر قابل صعود با روش طبیعی مواجه می شویم دو راه داریم یا اینکه از صعود منصرف شده و راه بازگشت را در پیش بگیریم و یا از طریق روشی که ما بدان صعود مصنوعی می گوئیم راه صعود را باز نموده و حرکت عمودی را ادامه داد.

صعود مصنوعی عبارت است از صعود مسیرهای سنگنوردی با کمک ابزار مصنوع دست بشر  مانند طناب, پله رکاب,کارابین و امثالهم. در صعود طبیعی از ابزارهای مصنوعی برای حمایت و حفظ ایمنی فرد استفاده می شود ولی وزن صعود کننده به هیچ ابزاری وارد نمی شود و او تنها به دست و پا و عوارض سنگ اتکا دارد و تنها در شرائط اضطرار وزن خود را بر طناب و کارابین و ... وارد می کند. اما در صعود مصنوعی علاوه بر اینکه از ابزارها جهت حمایت استفاده می شود, وزن صعود کننده نیز همواره بر این ابزارها وارد می شود بعنوان مثال بجای اینکه شخص پای خود را بر یک گیره سنگی گذارده و خود را به سمت بالا هل دهد این پا را بر روی نردبانی تسمه ای و یا فلزی قابل حمل که رکاب نامیده می شود می گذارد.

صعود مصنوعی کلید مسیرهای بکر و به ظاهر غیر قابل صعودی است که روزگاری کسی فکر آنرا نیز از ذهن خود عبور نمی داد. همچنین صعود مصنوعی را شاید بتوان تنها راه ممکن برای صعود بسیاری از مسیرهای دیواره نوردی در فصل زمستان دانست.

صعود مصنوعی بزرگترین میدان برای به آزمون گذاشتن قدرت ذهن و تمرکز و تعادل جسمی و روانی یک دیواره نورد است.

تکنیک و مهارت  فوق العاده بالا در ابزار گذاری , که بخاطر اینکه همواره وزن صعود کننده بر آن وارد می شود هیچگاه نمی توان غیر اصولی و بدون دقت ابزار گذاری نمود و تمرکز بالا در حرکت بر روی رکابی که بر روی هوک و یا ابزاری مینیاتوری قرار دارد که با کوچکترین تکان از جایگاه سست و لرزان خود خارج شده و سقوطی گاها" طولانی بر روی ابزارهائی که تنها تحمل وزن استاتیک صعود کننده را دارد و بسیاری مهارتها و دشواریهای دیگر در خصوص صعود مصنوعی قابل ذکر است.

درادامه اشاره ای خواهم داشت به روش درجه بندی صعودهای مصنوعی که بخشی از آن ممکن است برای برخی از دیواره نوردان ما تازگی داشته باشد

بخشی از دشواری ها و واقعیات مستتر در این روش هیجان انگیز و تکنیکال را می توان در همین معیارهای درجه بندی مشاهده نمود.

 

درجه بندی صعودهای مصنوعی

یکی از شاخصه های مهم که در کروکی یک مسیر سنگنوردی درج می شود "درجه سختی مسیر" است. صعودهای مصنوعی نیز همچون صعودهای طبیعی دارای روشی برای درجه بندی هستند که در ادامه توضیح داده می شود:

برای درجه بندی  صعودهایی که از ابزارهای کوبشی و تخریب کننده سنگ مانند میخ ,رول , کوپر هد و امثالهم استفاده می شود حرفA  بکار برده می شود(A0-A6) و برای صعودهای پاکیزه که از ابزارهای غیر کوبشی همچون فرند, ترایکم,کیل و مانند آن استفاده  میشود حرفC  بکار برده می شود(C0-C6).

توجه به این نکته ضروری است که درجه ارائه شده  برای یک مسیر امری مطلق نیست .

A0/C0

این درجه به مسیرهائی تعلق می گیرد که عمدتا" بصورت طبیعی صعود می شوند اما در بخشهائی از آن سنگنورد بجای استفاده از عوارض طبیعی سنگ  از ابزار مصنوعی کمک می گیرد. در این صعود از رکاب استفاده نمی شود اما در عوض سنگنورد در بخشهائی از مسیر با کمک گرفتن از تسمه ها و یا کوئیک دراهای متصل به ابزارهای میانی(میخ-رول-فرند-...) خود را بالا می کشد. انواع پاندوله ها و یا تراورس کششی(TENSION TRAVERS) و یا وزن آوردن بر روی ابزاز(مثلا" نشستن بر روی طناب) از انواع دیگری  از صعودهای با درجه A0/C0 هستند.

A1/C1

صعود مصنوعی ساده که با بهره گیری از همه ابزارهای صعود مصنوعی در مسیرهائی با میانی های مطمئن و قابل اتکا که قابلیت تحمل  پاندولیهای شدید را نیز داشته باشد  انجام می شود.

A2/C2

صعود مصنوعی متوسط . ابزارهای میانی عمدتا" مطمئن هستند اما ممکن است در اثر سقوط  برخی ابزارهای میانی از موقعیت خود خارج شوند اما این سقوطها در حدی نیستند که منجر به  جراحت و یا مصدومیت شوند. برخی مسیرهای مصنوعی  که با ابزارگذاری انجام می شوند و ابزارها علی رغم اینکه قبلیت تحمل سقوط را دارند اما در موقعیت خیلی مناسبی نیستند و موقعیت لرزانی دارند و یا امکان و شرائط مسیر اجازه دقت بالا در ابزارگذاری را نمی دهد نیز درجهC2 می گیرند.

A3/C3

صعود مصنوعی دشوار , ابزار گذاری دشوار تر می شود و همراه است با ابزارگذاری های متوالی نا مطمئن و لب مرزی, خطر سقوط تا 7 متر نیز وجود دارد.ابزار گذاری درحالیکه تنها تحملی به اندازه وزن بدن صعود کننده را دارد نیز سخت تر شده و نیاز به مهارت و دقت بالاتری دارد . مشکلات بیشتر در مسیر یابی و صعودهای خطرناک بر روی هوک و یا پرچ های قدیمی از دیگر چالشهای صعود در این کلاس است. مسیرهای با درجه C3 بیشتر صعود کنندگان مصنوعی را به چالش می کشد و ابزارگذاری های درجهC3 معمولا" نیاز به تست کردن دقیق قبل از وارد کردن وزن بدانها را دارد.در مسیرهای با درجهC3 همچنین احتمال سقوط  بیشتری وجود دارد و احتمال زیپ شدن و خروج8-10 ابزار و سقوطی تا 15 متر وجود دارد البته این سقوط بسیار جدی نخواهد بود و منجر به جراحات شدید نخواهد شد.صعود بسیاری  از مسیرهای با درجه A3/C3به چندین ساعت تلاش نیاز دارد.

A4/C4

صعود مصنوعی با درجه سختی بالاتر همراه با سقوطهای احتمالی خطرناک ,ابزار گذاری  نامطمئن و لب مرزی و ترسناک. تا حدود 25 متر ابزار های میانی که کار گذاشته می شود تنها تحمل وزن بدن را داشته و قابلیت تحمل شوک را ندارند و احتمال سقوطهای خطرناک بر روی لبه ها و یا سقوطهای طولانی نیز وجود دارد. هر ابزار کار گذاشته شده باید طوری تست شود که بتوان با ترکیب تعدادی از میانی های نا مناسب به حد قابل قبولی از ایمنی دست یافت. صعود مسیرهائی با چنین درجه ای تنها از عهده سنگنوردان مصنوعی کار بسیار خبره و با تجربه بر می آید. بیتر مسیرهای با چنین درجه ای نیازمند میخ کوبی و استفاده از هوک است.

A4+/C4+:

ضریب خطر بالا,سخت ترین حد صعود مصنوعی برای عمده سنگنوردان. برای درک صعود در این درجه صعود A4 را تصور کنید سپس یک درجه بر سختی آن بیافزائید. در صعود مسیرهای با این درجه سختی زمان زیادی صرف  می شود تا صعود کننده هر حرکت خود را با دقت بالا و کنترل همه عوامل شامل مسیر صعود ابزارهای میانی, پله رکاب و ... انجام دهد حرکتها کاملا" بایستی حساب شده انجام گرفته و از شوکهای ناگهانی و یا فشار آوردن در جهتی نامناسب و امثالهم پرهیز کرد گاهی اوقات یک ابزار به تنهائی نمی تواند وزن صعود کننده را تحمل کند و باید چندین ابزار را ترکیب نموده و برای اجرای یک حرکت بر آنها نیرو وارد نمود. در این مسیر ها سنگها عمدتا" لق ,پوسته پوسته  و ناپایدار هستند . درصورت سقوط احتمال زیپ شدن و خروج متوالی ابزارها وجود دارد و همچنین احتمال برخورد با لبه های خطرناک همراه با جراحات بسیار شدید وجود دارد.

A5/C5

حد نهائی  دشواری و خطر در صعودهای مصنوعی را با این درجه نشان می دهند. هیچکدام از میانی های کارگذاشته  شده قابلیت تحمل شوک را نداشته و تنها در حد تحمل وزن صعود کننده هستند . مسیرهای A5/C5 از لحاظ سختی مسیری برتری نسبت به A4+/C4+  ندارند و تنها ضریب خطر و ریسک پذیری بالاتری دارند ضمنا" در مسیرهای با این درجه سختی  نمی توان از ابزار مته برای ایجاد سوراخهائی ولو کوچک جهت کارگذاشتن هوک استفاده نمود و حتی یک مورد استفاده از سوراخهای ایجاد شده با مته درجه مسیر به A4/C4 کاهش می یابد. در صعود این مسیرها تنها کارگاهها هستند که مطمئن بوده و قابلیت تحمل شوک را دارند.

A6/C6

فری سولو مصنوعی!!

درجه ای افسانه ای, آیا مسیری با چنین درجه ای قابل صعود است؟ تنها چیزی که می تواند مسیری را ازA5/C5 سخت تر کند , کارگاههای نامطمئن است کارگاههائی که قابلیت تحمل شوک ناشی از سقوط را نداشته باشد و در صورت یک خطا از جانب صعود کنندگان و سقوط آنها بر روی یک میانی هر دو تا کف زمین به سقوط ادامه دهند!!!!

piaro

منبع:

http://climbing.about.com/od/cliimbingtechniques/a/Aid-Climbing-Ratings.htm

 

دیواره علم کوه، مسیر فرانسوی ها، زیر طاقچه قمقمه

در یازدهمین سالگرد تولد این وبلاگ هنوز به نوشتنِ آن مشتاقم.

چه روزهایی که  مطالب را روی قله ها، و چه شب هایی قبل از خواب در چادر، یا روی یال ها و حتی وسط دیواره ها و در میان زمین و آسمان با اشتیاق بر روی کاغذ یادداشت کرده ام و به محض دسترسی به اینترنت اینجا نوشته ام. چه درد و دل ها که کرده ام و چه اتفاقات خوب و بد مختلفی را با شما و در میان سطور جاری این وبلاگ تجربه کرده ام.

قبول دارم که همچو سال‎های گذشته با دقت و حرارت کافی نمی‎نویسم و تنها به ثبت نوشته‎های رسمی از قبیل گزارش برنامه‎ها و اطلاعیه‎ها بسنده می کنم؛ که البته دلیل آن بر هیچ‎کس پوشیده نیست وجود شبکه های اجتماعی ای که وظیفه اطلاع رسانی های سریع و انعکاس عکس و پست های روزمره را انجام می دهند.
به زعم من اما این دلایل برای بستن وبلاگ و نقل مکان به نرم‎افزارهای ارتباط جمعی جدید اما ناپایدار کافی نیست. شبکه‎های اجتماعی رایج و پررونق امروز اگرچه با امکانات بسیارِ خود عده بیشتری را جلب کرده‎اند اما همچنان در موضوعِ بسیار مهم «مرجع بودن» و «تحت جستجوی اینترنتی قرار گرفتن» ضعف دارند. بنابراین مهم است که وبلاگ های خود را به عنوان مرجع اصلی مطالب خود حفظ و از شبکه های اجتماعی برای انعکاس مطالب آنها بهره بگیریم.

همچنین نمی توانم ناراحتی‎ام را از متروک شدن وبلاگ‎های خوبی که سالها خواننده‎شان بوده و پیگیری‎شان را کرده ام پنهان کنم.

از دیگر دلایل من برای اصرارِ بر نوشتن در وبلاگ، اصالت و پایداری آن است همان چیزی که در "وی‎چت" و "وایبر" و "فیسبوک" نبود و قطعا در "تلگرام" و "اینستاگرام" نیز نخواهد ماند.

همه آیند و باز ...باز روند... تویی که می مانی.

 

از اینکه پس از یازده سال هنوز اینجا را می خوانید خوشحالم و حضورتان را در سالروز تولد «وبلاگ آیاز»  پاس می‎دارم.

 

بیشترین زمان برای صعود به ۱۴ قله‌ ۸ هزارمتری ۲۵ سال طول کشیده است. «ماریو پانزری» کوهنورد ایتالیایی از سال  ۱۹۸۸ تا ۲۰۱۲ میلادی این ۱۴ قله را فتح کرد و در ۴۸ سالگی وارد باشگاه هشت‌هزارتایی‌ها شد. عظیم می توانست از این لحاظ یک رکورد سنی بر جا بگذارد ولی متاسفانه شانس با او یار نبود و در دو سه سال پیاپی اتفاقات ناگواری از جمله زلزله مهیب نپال و بهمن عظیم بیس کمپ اورست و حادثه کشته شدن شرپاها در مسیر ثابت گذاری لوتسه، باعث شد تا این زمان به تاخیر بیافتد و بنایراین عظیم نتوانست رکورد دار سنی فاتح هر ۱۴ قله بالای هشت هزار متری باشد. او بهترین سن شروع هیمالیانوردی را از ۳۰ سالگی میداند.

برای اینکه به سخت کوشی و استقامت بالای این قهرمان کوهنوردی پی ببریم کافی ست به این نکته اشاره کنیم که عظیم قیچی ساز از معدود کوهنوردان دنیا ست که از سال های ۸۹ تا ۹۲ یعنی در طول ۴ سال ۱۰ قله بالای هشت هزار متری را صعود کرده که در سال های ۹۰ و ۹۱ هر سال سه قله صعود کرده بود که این خود یک رکورد در صعود قلل بالای هشت هزار متری برای او محسوب می شود.

-آلپ سولدوز

 

 

من نیز از پیشنهاد خانه کوهنوردان برای نام گذاری ۲۹ اردیبهشت به عنوان روز ملی کوهنوردی و نام عظیم قیچی ساز به عنوان کوهنورد ملی استقبال می کنم.
لینک کمپین

به همت دوستان و همکاری هیات کوهنوردی زنجان روز چهارشنبه سوم خرداد ماه جلسه ای در سالن آمفی تئاتر اداره برق غرب زنجان برگزار و با حضور گرم کوهنوردان، پیشکسوتان، مربیان و همراهان گرامی گزارش برنامه ارائه و از شرکت کنندگان در برنامه تقدیر به عمل آمد.