آياز

شاید نتوان حتی یک کوهنورد را در زنجان پیدا کرد که سمبله را نشناسد. سمبله نام کوهی است در شمال شهر زنجان در مجاورت سد گاوازنگ که  هر هفته صدها کوهنورد بر بلندای آن شهر زنجان را به نظاره می نشینند. در دامنه این کوه و در مسیر اصلی آن به قله تابلوی فلزی کوچکی خود نمایی می کند.

به یاد پرستوی کوهستان ابولفضل زمانی

نسل جدید کوهنوردی زنجان از این نام چیزی در ذهن ندارد جز یک  یک تابلوی کوچک در کوهی پر تردد به راستی او که بود؟ در سالهای آغازین کوهنوردی ام خبری شنیدم از مرگ یک کوهنورد زنجانی بر اثر بهمن در توچال و متعاقبش پوستری که یک مرد با وقار را در دامان دماوند نشان می داد و نوشته هایش خبر از رفتن او می داد.

برای دانستن بیشتر در مورد زمانی با بسیاری از قدیمی تر ها صحبت کردم آقای صدیقیان، دربانی، خدایی ولی همه مرا به سمت مردی رهنمون ساختند که گویا او را بیشتر و بهتر از دیگران می شناخت. کسی که سالها با او رفاقت و کوهنوردی کرده بود.

به لطف دوست خوبم رضا بیات منش و هماهنگی ای که به عمل آورده بود بعدازظهر یک روز سرد زمستان به خیابان ضیایی و حومه بازار قدیمی زنجان می روم. دوربین به دست از میان کوچه های قدیمی، زورخانه و کاروانسراهای متروک می گذرم از میان مردمی که نگاه نگرانشان هنوز در همان دیروز مانده ولی چهره شان داد می زند این لباس امروزی را به اجبار در تن کرده اند. سر در مغازه نظرم را به خود جلب می کند«ساوالان»! حس کوهنوردی و وطن دوستی توامان در این کلمه نهفته است. با لبخندی از عمق دل وارد می شوم و در میان همه سادگی ها و گرمای این اتاق برای اولین بار با چهره دوست داشتنی این مرد آشنا می شوم: رضا آتش نما کوهنوردی کهنه کار و دوست صمیمی مرحوم ابولفضل زمانی.

از تعارفات اولیه که رد می شویم سر صحبت را باز می کنم با آغوشی باز مرا پذیرفته است ولی از همان جواب های اولش در می یابم که همچون دیگر کوهنوردان نسل گذشته زنجان علاقه ای به قرار گرفتن در توجهات عموم را ندارد و اصرار دارد سوالاتم در خصوص مرحوم زمانی باشد و دوست ندارد در مورد خودش صحبت شود. هرچند هیچگاه نفهمیدم که چرا کوهنوردان نسل گذشته و در مواردی حتی کوهنوردان امروز این شهر به اینکه نامشان گفته و شنیده شود راضی نمی شوند ولی سعی می کنم ما بین سوالاتم در مورد خودش نیز بدانم.

جمعه گذشته در برنامه ای حسادت برانگیز شرکت کردم. برنامه ای که هرکسی آرزو دارد در آن شرکت کند. برنامه ای که به خاطر حضور تعداد نفرات زیاد، بار فنی خوب، هوای عالی و حضور رفاقت ها! در آن از هر نظر یک برنامه تمام عیار بود. این برنامه جزو برنامه های غیر رسمی انجمن کوهنوردان زنجان محسوب میشد.

عکس های توضیحی را در ادامه مطلب ببینید

بیش از یک سال از ارائه آخرین مسیر صعود مجازی ام می گذرد.

این بار نیز مسیری جدید طراحی کرده ام که می توانید صعود کنید. کاربرانی که قبلا دو مسیر قبلی صعود مجازی ام را بازی کرده اند به روش کار آشنا هستند ولی به دلیل آشنا نبودن بسیاری از مخاطبین جدید با صعود مجازی، این مسیر ساده تر از دو مسیر گذشته بوده و تعداد گیره های بیشتری استفاده شده است.

روش بازی:

*همانند سنگنوردی واقعی نمی توانید از حرکت های غیرطبیعی استفاده کنید مثلا نمی توانید گیره هایی که دستتان به انها نمی رسد یا به استیل بازیکن تان نمی خورد را انتخاب کنید (در صورت استفاده بیش از 3 بار خواهید افتاد)
*با کلیک بر روی گیره ها آن ها را بگیرید
*می توانید از کلیدهای جهتی کیبورد یا دکمه های طراحی شده در صفحه برای  عوض کردن استیل سنگنورد استفاده کنید

*برای شروع بازی روی تصویر زیر کلیک کرده تا به صفحه بازی بروید بایستی منتظر بمانید تا صفحه بصورت کامل لود شود. به خاطر داشته باشید ارائه نظرات در صفحه بازی ممکن نخواهد بود  بنابراین اگر نظری دارید این صفحه را نبندید.

شهابی همین لحظه بر خاک افتاد!

ازین سطر کوتاه، یک عده مزدور بیگانه، شاید

که هرگز ندارند شرمی

به دنیال چیزی، نمادی

شهیدی، شهودی

تفنگی، جفنگی، جهادی

بپا کردن فتنه‌ای مخملی، جنگ نرمی

و یا سوژه پُر ملاطی بگردند؛

ولی ای مخاطب! هر آن‌کس که هستی

ترا جان هر ایزدی مي‌پرستی

که من با دو چشم خودم دیدم اینجا

شهابی همین لحظه بر خاک افتاد

گویند در زمان های گذشته و در ولایت ما مردی از زن خود بسیار می ترسید و به اصطلاح زن ذلیل تشریف داشته است. دست پخت همسر این مرد هرچقدر هم افتضاح می بود مرد اعتراضی نمی کرد گویند روزی غذا به قدری شور بوده که بلعیدن لقمه ای از آن ممکن نبوده است. زن رو به مرد می پرسد: «چرا نمی خوری؟» مرد پاسخ می دهد: «آخه انگار یه کم....»

و زن فریاد می زند: «یه کم چی؟»

مرد می گوید: «هیچی هیچی خیلی هم خوبه!» و با هزار زحمت غذا را می خورد.

مرد پس از غذا به پستوی خانه می رود  و در تنهای خویش بلند داد می زند «شوره صد بار هم شوره اصلا افتضاحه!»

بگذریم...

همانطور که همه مستحضرید مدت ها قبل  موضوع اخذ ورودیه در مبادی قله دماوند توسط شهرداری و شورای شهر رینه پیش آمد و موجب ناراحتی بسیاری از کوهنوردان شد.

در این بین بسیاری از صاحبنظران قلم فرسایی کردند و به این نوع باجگیری های مدرن که در قبال ارائه هیچگونه سرویسی اخذ می شد واکنش نشان دادند.

همان روزها در سایت فدراسیون خواندیم  که "فدراسیون کوهنوردی بیانیه ای صادر کرده ونسبت به این کار اعتراض کرده است" این اعتراص بیانیه ای تنها حرکتی بود که از بالاترین مقام اجرایی کوهنوردی کشور دیده شد و خبری از پیگیری های مجدانه و مثمر ثمر نبود. فدراسیون حتی نتوانست در حد کوهنوردان عادی ای که طومار امضا کردند و به استانداری مازندران بردند هم توفیقی حاصل کند.

اخیرا فدراسیون کوهنوردی اعتراض شدیدی! به این دریافت ورودیه از طرف ارگانهای بی ربط! انجام داده و این اعتراض شدید خود را در قرارگاه پلور فقط به گوش کوهنوردان! رسانده است. گویا فدراسیون فقط می خواسته به کوهنوردان بگوید آقا ما هم اعتراض کردیم ها! ما هم به فدراسیون می گوییم آقا ما هم شنیدیم برو بخواب.

تنها 9 هیئت اعزامی و شانزده نفر تا کنون موفق به ایستادن بروی قله ی دنالی در فصل زمستان شده اند و دراین میان 6 نفر در این راه جان باخته اند. تنها تیمی متشکل از 3 کوهنورد روس موفق شدند در فصل ژانویه بروی قله بایسند اما آنها نیز کشته شدند . اما از 9 تیم اکسپدیشن 4 نفر به صورت انفرادی به قله رسیدند ولی هیچ کدام از آنها در ژانویه یعنی درتاریکترین وسردترین زمان به قله نرسیدند.

ژانویه 2011 اولین تلاش زمستانی من در منطقه دنالی بود . من با یک صعود سرعتی تا ارتفاع 5242 متری رسیدم اما هوای بد مانع از پیشروی بیشتر من گردید در حالی که فقط 8 ساعت راه تا قله باقی بود . من به مدت  7 روز در غاری برفی منتظر یک هوای پایدار برای صعود به قله بودم و آن روز هرگز نیامد الان در حال برگشتن هستم تا خودم را برای تلاشی دیگر در 21 دسامبر 2011 آماده کنم.

من کمتر از یک ماه فرصت دارم تا خودم رو برای تلاشی زمستانی به صورت انفرادی در منطقه ی دنالی آماده کنم.

---

گزارش لونی داپر از صعود زمستانی مکینلی،  گزارش این صعود را که توسط حاج سعید ترجمه شده در ادامه مطلب بخوانید

مرا تو بی سببی نیستی
به راستی
صلت کدام قصیده ای
ای غزل؟  

ستاره باران جواب کدام سلامی 

 به آفتاب
از دریچه ی تاریک؟ 

 کلام از نگاه تو شکل می بندد
خوشا نظر بازی که تو آغاز می کنی

شاملو

روز جهانی کوهستان بر همه کوهستان دوستان مبارک

درد اجباری است ولی رنج کشیدن اختیاری   «بونوس تنر»

"صعود به دماوند" چیزیست که همواره دردل من وسوسه انداخته و تابحال اتفاق نیفتاده که آن را بشنوم و بی تفاوت از کنارش رد شده باشم.

باتوجه به بارش های اخیر این فکر در ذهنم می لولید که چطور می شود از آن استفاده و یک برنامه خوب زمستانی اجرا کرد. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. تعطیلی دو روزه دو شنبه و سه شنبه و همراه شدن چند دوست قدیمی همه چیز را مرتب کرد تا من فرصت شرکت در این برنامه را پیدا کنم.

ظهر روز دوشنبه 14 آذر با نوید توسلی و مرتضی ارجمند از کوهنوردان خوب استان آذربایجان غربی و شهرستان تکاب همراه می شوم تا خود را به دوستانمان در پلور برسانیم. با نوید قبلا در اردوهای تیم ملی امید آشنا شده و دوستیمان در صعود بالقیز ادامه پیدا کرده بود. جاده هراز و برف و سرمای اطرافش و نمای زیبای دماوند  از چیزی که در آن بلندی منتظرمان بود خبر می داد و لرزشی در دل ایجاد می کرد.

اشتباه کردن امریست کاملا طبیعی که همه انسان ها در برهه های مختلف زندگی به عمد یا سهوا آن را انجام می دهند و در این بین هیچ انسانی از آن مستثنی نیست. اماوقتی شخصی اشتباهی مرتکب می شود رفتار پس از اشتباهش به دو شکل خواهد بود:

1-عذر خواهی می کند

2-در صدد کتمان اشتباه خویش بر می آید

مورد دوم می تواند از مسائل بسیاری سرچشمه گیرد که یکی از آنها تکبر و غرور است، اینکه شخص خود را آنقدر از طرف مقابلش بالاتر می بیند که به اصطلاح غذرخواهی از او را "افت" می داند.

پی نوشت» آخرین باری که از کسی عذرخواهی کرده ای کی بوده؟ در این دو سه سالی که می شناسمت حتی یک مورد را بخاطر ندارم حتی وقتی به دلایل غیرقابل ذکر حرمت نان و نمک را شکستی

---

توضیح عکس:

زمستان سرد زنجان عکس از من

بوتون آزربایجان سنله غرور دویور!

از عظیم قیچی ساز و عزم او برای صعود همه 14 قله بالای 8000 متر جهان حمایت کنید.

در صفحه فیس بوکی " عظیم قیچی ساز ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری را صعود خواهد کرد" عضو شوید.