آياز

 

افسانه "بوزقورد"یا "گرگ خاکستری" از افسانه‌های کهن ترکان است و ریشه هزار و پانصد ساله دارد این افسانه در حدود یکصدو نود و یک سال بعنوان ایدئولوژی رسمی امپراطوری "گؤک ترک" یا "ترکان آسمانی" بود و از دریای چین تا دریای سیاه بشکل‌های گوناگون سینه به سینه نقل می‌شد و توسط پیکرتراشان بصورت تندیس‌های مختلف‌ تراشیده و در شهرهای مختلف نصب می‌گردید  . بر اساس این افسانه روزی دشمنان به سرزمین ترکان حمله کرده و ترکان در مقام دفاع تا آخرین نفر شجاعانه جنگیده و کشته می‌شوند  .آخرین بازمانده زخمی این جنگ مهیب پسرکی بود که توسط گرگی از مهلکه نجات داده می‌شود  . طبق افسانه بر روی زمین غیر از آن پسرک ترکی نمانده بود  . پس از چندی “نسل جدید ترک” از وصلت پسرک ترک با گرگ پا به عرصه وجود می‌نهد و در نسل‌های بعدی آنها عاقبت امپراطوری عظیم "گؤک ترک" یا “ترکان آسمانی” (تركهاي آبي)  را از دریای چین تا دریای سیاه بنا می‌نهند  .

برای مستند کردن افسانه،‌نظریات "تونگ تین" دائره‌المعارف و سالنامه ‌نویس مشهور چین را که در سال 801 یعنی حدود یک قرن پیش از اسلام می‌زیست در اینجا می‌آورم  . "تونگ تین" در بین دائره‌المعارف 199 جلدی خود، جلد 197 را به تاریخ و منشاء اقوام ترک اختصاص داده و بطور مفصل از آداب و رسوم ترکان آسمانی بحث می‌کند  . اینجانب به خوانندگان محترم برای اولین بار در تاریخ ادبیات، متن ترجمه شده چینی به استانبولی را به فارسی ترجمه کرده و در اختیار محققین قرار می‌دهم  .
بر طبق نوشته تونگ تین سرزمین آنان (قبایل ترکان آسمانی)توسط همسایه بالای  ( hsi -hai)دریاچه ایستی گؤل در آسیای میانه نابود شد  . زن و مرد و کوچک و بزرگ همگی قتل عام شدند و تنها فرزند ده ساله   از آنان  باقی ماند  . بخاطر خردسالی نخواستند او را بکشند ولی دست و پاهایش را قطع کرده و به مرداب بزرگی انداختند  . ماده گرگی در آنجا به پسرک گوشت می‌آورد و مانع مرگ او می‌شد  . بعد از مدتی پسرک با گرگ وصلت کرده و گرگ حامله می‌گردد  .   گرگ  تا دریای مغرب می‌رود  .در آنجا  کوهی بود  . بر فراز کوه می‌ایستد  . این کوه در شمال غربی   سرزمین  ....

1 - کفش

از قديم معروف بوده که پا قلب دوم انسان و مخصوصا طبيعت گردان و کوهنوردان است . بنابراين کفش که محافظ پا است از مهمترين وسايل و پوشاک کوهنوردي به شمار مي رود . کفش هاي قديم از چرم ساخته مي شد که بنا به شرايط مورد استفاده ضخامت و تعداد لايه هاي چرم آن متفاوت بود . يکي از اشکالات کفش هاي چرمي زمستاني وزن بالاي آنها بود که با اختراع لايه ها و پارچه هاي جديد با عناوين گورتکس - سيمپاتکس و تينسوليت تا حدي اين نقيصه جبران گرديده است . لايه گورتکس که در انواع پوشاک زمستاني کوهنوردي نيز بکار مي رود داراي خاصيت يک طرفه بودن است ؛ يعني تنها از يک طرف کاملا ضد آب و باد است و در نتيجه ...

عکس های سری ششم برنامه صعود به قله موستاق آتا که از نظرتان خواهد گذشت مربوط به طی مسیر بین کمپ دوم (۶۲۰۰ متر) تا کمپ سوم (۶۸۰۰ متر )و یک شب مانی در کمپ دوم می باشد.

بخش یک-معرفی و راهنمای مسیر قله تکه قیه سی

تهيه كننده : محسن سعيدزاده

اين كوه اغلب با نام »تكه قيه سي«در ميان كوهنوردان رايج است. البته ساكنان بومي منطقه آن را »تكه گاياسي«مي نامند. در نقشه ها نيز بيشتر اين كوه با نام  »تكه قيه سي«شناخته مي شود.نام اين كوه از دو كلمه »تكه« و »قيه«  و پسوند »سي« تشكيل شده است. كه هر دو كلمه تركي مي باشند. »تكه« در تركي يعني »بزكوهي« و »قيه« كه در شاخه هاي مختلف تركي »قيه« »قايا« و »گايا« (GAYA) نيز گفته مي شود به معني »كوه صخره اي« و يا »صخره بزرگ« مي باشد.

ارتفاع این قله از سطح دریا 2920 متر ثبت شده است.

اين كوه در نزديكي روستايي به نام «گلجيك» قرار دارد كه اغلب كوهنوردان براي صعود به اين كوه ابتدا به اين روستا مي روند و مسير پياده روي خود را تا پاي كار از اين نقطه شروع مي كنند. اين روستا از توابع شهرستان زنجان بوده و فاصله آن تا شهر زنجان 42 كيلومتر مي باشد.

براي رفتن به اين روستا از شهر زنجان ابتدا از خروجي جاده تبريز، وارد جاده قديم زنجان-تبريز مي شويم. و بعد از طي 20 كيلومتر وارد جاده فرعي سمت چپ شده و به روستاي «گلجيگ» در فاصله 22 كيلومتري آن رهسپار مي شويم. تمام مسير از زنجان تا روستا آسفالت مي باشد.

 

 در پايان مسير ماشين رو به كه روستاي «گلجيك» مي باشد(نقطه A)  ادامه مسير با پاي پياده بوده و با مالرويي كه در سمت راست جاده آسفالته به طرف «اين قله» وجود دارد ادامه پيدا مي كند.

در راه رسيدن به پاي كار از اين نقطه كه يك كوهپيمايي 2 ساعته مي طلبد، محل هاي...

اتومبیل مردی که به تنهایی سفر می کرد در نزدیکی صومعه ای خراب شد. مرد به سمت صومعه حرکت کرد و به رئیس صومعه گفت: «ماشین من خراب شده. آیا می توانم شب را اینجا بمانم؟»
رئیس صومعه بلافاصله او را به صومعه دعوت کرد. شب به او شام دادند و حتی ماشین او را تعمیر کردند. شب هنگام وقتی مرد می خواست بخوابد صدای عجیبی شنید. صدای که تا قبل از آن هرگز نشنیده بود. صبح فردا از راهبان صومعه پرسید که صدای دیشب چه بوده اما آنها به وی گفتند: «ما نمی توانیم این را به تو بگوییم. چون تو یک راهب نیستی»
مرد با نا امیدی از آنها تشکر کرد و آنجا را ترک کرد.
چند سال بعد ماشین همان مرد باز هم در مقابل همان صومعه خراب شد.
راهبان صومعه بازهم وی را به صومعه دعوت کردند، از وی پذیرایی کردند و ماشینش را تعمیر کردند. آن شب بازهم او آن صدای مبهوت کننده عجیب را که چند سال قبل شنیده بود، شنید.
صبح فردا پرسید که آن صدا چیست اما راهبان بازهم گفتند: «ما نمی توانیم این را به تو بگوییم. چون تو یک راهب نیستی»
این بار مرد گفت «بسیار خوب، بسیار خوب، من حاضرم حتی زندگی ام را برای دانستن آن فدا کنم. اگر تنها راهی که من می توانم پاسخ این سوال را بدانم این است که راهب باشم، من حاضرم. بگویید چگونه می توانم راهب بشوم؟»
راهبان پاسخ دادند «تو باید به تمام نقاط کره زمین سفر کنی و به ما بگویی چه تعدادی برگ گیاه روی زمین وجود دارد و همین طور باید تعداد دقیق سنگ های روی زمین را به ما بگویی. وقتی توانستی پاسخ این دو سوال را بدهی تو یک راهب خواهی شد.»
مرد تصمیمش را گرفته بود. او رفت و 45 سال بعد برگشت و در صومعه را زد.
مرد گفت:‌«من به تمام نقاط کرده زمین سفر کردم و عمر خودم را وقف کاری که از من خواسته بودید کردم. تعداد برگ های گیاه دنیا 371,145,236,284,232 عدد است. و 231,281,219,999,129,382 سنگ روی زمین وجود دارد»
راهبان پاسخ دادند: «تبریک می گوییم. پاسخ های تو کاملا صحیح است. اکنون تو یک راهب هستی. ما اکنون می توانیم منبع آن صدا را به تو نشان بدهیم.»
رئیس راهب های صومعه مرد را به سمت یک در چوبی راهنمایی کرد و به مرد گفت: «صدا از پشت آن در بود»
مرد دستگیره در را چرخاند ولی در قفل بود. مرد گفت: «ممکن است کلید این در را به من بدهید؟»
راهب ها کلید را به او دادند و او در را باز کرد.
پشت در چوبی یک در سنگی بود. مرد درخواست کرد تا کلید در سنگی را هم به او بدهند.
راهب ها کلید را به او دادند و او در سنگی را هم باز کرد. پشت در سنگی هم دری از یاقوت سرخ قرار داشت. او بازهم درخواست کلید کرد.
پشت آن در نیز در دیگری از جنس یاقوت کبود قرار داشت.
و همینطور پشت هر دری در دیگر از جنس زمرد سبز، نقره، یاقوت زرد و لعل بنفش قرار داشت.
در نهایت رئیس راهب ها گفت: «این کلید آخرین در است». مرد که از در های بی پایان خلاص شده بود قدری تسلی یافت. او قفل در را باز کرد. دستگیره را چرخاند و در را باز کرد. وقتی پشت در را دید و متوجه شد که منبع صدا چه بوده است متحیر شد. چیزی که او دید واقعا شگفت انگیز و باور نکردنی بود.
.
.
.
.
.
.
.
اما من نمی توانم بگویم او چه چیزی پشت در دید، چون شما راهب نیستید!




پ.ن : شما هم در پایان داستان همون احساسی رو داشتید که من داشتم؟؟؟!!!؟؟؟ عیبی نداره بزرگ میشید یادتون میره!!! یا شایدم بد نیست برید راهب بشید!!!

جامی بر کنار طاق بود

 

کتاب را آوردم، بخوانم، باشد که رستگار شوم!

ناگهان حکایت دوزخ بود و من وحشت کردم...

 

ایستادم به نماز، نسیم راه پنجره را پیدا کرد، از من گذشت.  مست شدم...

ها ...؟ چی می گفتم؟ چی...؟ چند؟ چند رکعت...

 

وقتی که نیلوفرم گل داد نا گهان بی انتهایِ چیزی مرا در خود گرفت. احساس کردم در عظمت چیزی غوطه ورم. من گمان کردم آن تویی و نمازِ من ستایشِ نیلوفر است.

 

سریع الحساب جان! آخر حسابِ چه؟ کتابِ چه؟ شمارشِ چه ؟ 

ما باده پرستیم، نه پیمانه شماریم...

انصاف بده؛ آخر چه طور می شود هم مست بود و هم صلاة ظهر به جا آورد؟

اینهمه قاعده و حکم و آداب...اووه!

من که پاک هاج و واج مانده ام...نشانه ای... نشانه ای بفرست...

 

عکس بی ربط ولی مرتبط

عکس های سری پنجم مربوط می شود به روز هشتم برنامه (27 تیرماه) یعنی زمانی که از کمپ ۱ در ارتفاع ۵۳۵۰ تا کمپ ۲ در ارتفاع ۶۲۰۰ طی مسیر شد. این  رفت و برگشت جهت هم هوایی و استقرار یک تخته چادر در کمپ دوم صورت گرفت .

با هم كه بوديم، تنها كه مي‌شديم، شروع مي‌كرديم. با هم مي‌رفتيم. با هم مي‌آمديم .

اولش آهسته مي‌رفتيم؛ مي‌رفتيم و مي‌رفتيم. مي‌رفتيم و مي‌آمديم. مي‌آمديم و مي‌رفتيم. او مي‌رفت و من مي‌آمدم. من مي‌رفتم و او مي‌آمد. با هم مي‌ايستاديم. با هم راه مي‌افتاديم. سرعتمان را زياد مي‌كرديم، يا آهسته‌تر مي‌رفتيم. با خنده مي‌رفتيم، در سكوت مي‌آمديم. در سكوت مي‌رفتيم، با خنده مي‌آمديم. آنقدر تند مي‌رفتيم كه به نفس‌نفس مي‌افتاديم. آنقدر آهسته مي‌رفتيم، به خودمان كه مي‌آمديم ايستاده‌ بوديم. با هم مي‌ايستاديم. نفس‌هاي بلند مي‌كشيديم. ضربان قلبمان كه آرام‌تر مي‌شد، راه مي‌افتاديم. او كه مي‌ايستاد، من هم مي‌ايستادم. من كه مي‌ايستادم، او هم از رفتن بازمي‌ايستاد. كمي كه مي‌رفتيم، با هم برمي‌گشتيم تا باز با هم شروع كنيم. من كه خسته مي‌شدم، او بغلم مي‌كرد و ادامه مي‌داد. او كه خسته مي‌شد، جايمان را عوض مي‌كرديم. قله اولش نزديك به نظر مي‌آمد. اما هر چه كه مي‌رفتيم، دور و دورتر مي‌شد. سريع‌تر هم كه مي‌رفتيم، بيشتر دور مي‌شد.
مي‌رفتيم و مي‌آمديم. مي‌آمديم و مي‌رفتيم. او مي‌آمد و من مي‌رفتم. من مي‌رفتم و او مي‌آمد. گاهي فقط من مي‌رفتم. گاهي فقط او مي‌رفت. گاهي من مي‌نشستم و رفتن و آمدن او را مي‌ديدم. گاهي او دراز مي‌كشيد و رفتن و آمدن مرا مي‌ديد. يا نمي‌ديد، چشم را مي‌بست و به رفتن و آمدنم فكر مي‌كرد.

در پی انتشار مطلب انتقادی آقای حمید صدیقیان پیشکسوت و مربی کوهنوردی زنجان نسبت به برنامه اجرا شده هیئت کوهنوردی زنجان در موستاق آتا نامه ای به دستم رسیده و تقاضا شده تا آن را در پاسخ به برخی موارد یاد شده در مطلب مذکور  در وبلاگ قرار دهم .

متن نامه:

 نامه یک دوست
استادبزرگوارکه الگوی اخلاق کوهنوردی برای من وامثال من می باشیدوتجربیاتتان درعلم وفنون کوهنوردی،حک شده درتاریخ ورزش کوهنوردی ایران وشهرمان است....